Date: 15/12/2021 Time: 21:57
Δημήτρης Τζώρας – Πολιτικός Αναλυτής
«Το να γράψεις έστω και ένα ποίημα μετά το Άουσβιτς είναι βάρβαρο», είχε πει αφοριστικά ο Τέοντορ Αντόρνο. Το να μιλήσει κανείς για πολιτική και Δημοκρατία μετά την «πανδημία», είναι εξίσου βάρβαρο προς την επιστήμη και την κοινωνία.
Τα πολιτικά κόμματα, η δικαιοσύνη, η δημοσιογραφία και ευρύτερα οι θεσμοί, υποκλήθηκαν στην αντι-πολιτική. Ο Φιλελευθερισμός, ως κατεξοχήν αντι-πολιτική ιδεολογία, καθώς προτάσσει πάντα το ιδιωτικό έναντι του δημοσίου, εισρόφησε, με συνοπτικές διαδικασίες, όλο το νεωτερικό οικοδόμημα και το ανήγαγε στην τελική του μορφή, με πρωταρχικό σκοπό, τη δουλοπαροικία του μεσαίωνα με διαφορετικά μέσα αυτή τη φορά. Το βιολογικό σώμα του ανθρώπου ,ανήκει στο κράτος, στον εκάστοτε εκλεγμένο ηγεμόνα και στις εταιρείες.
Όποιος αντιστέκεται στη δικτακτορία της μοναδικής και ενιαίας σκέψης, βρίσκεται απέναντι στο ποινικό αδίκημα της απείθειας ως προς την καθεστωτική ευταξία και στιγματίζεται κοινωνικά διά βίου, ως «ακροδεξιός», «ψεκασμένος» και αρνητής της επιστήμης, μίας επιστήμης που κατατάσσεται, άνευ μεγάλης προσπάθειας, στην κατηγορία της ψευδοεπιστήμης, που επιβιώνει με την υποταγή κατεστημένων επιστημονικών όρων, λέξεων και συμβάσεων, σε μία νέα λεκτική και εννοιακή αλχημεία και νεοπαγανιστική επιχειρηματολογία.
Η Αριστερά, δυστυχώς, έχει αναλάβει στην Ελλάδα την υπερ-εργολαβική διεκπεραίωση του καπιταλιστικού σχεδίου, αποστρεφόμενη κάθε τι το πολιτικό, εκτός εάν αυτό, εντάσσεται στην σφαίρα της ασήμαντης και νοσηρής μειοψηφίας του «δικαιωματισμού», επισφραγίζοντας το συμπέρασμα, ότι το πολιτικό και το, κοινωνικά, δεοντολογικό, απουσιάζει παντελώς από το χαρτοφυλάκιό της. Η επιστροφή της, ως άλλης γυναίκας του Λωτ, στον μεσαιωνικό κορπορατισμό, την έχει αφήσει στήλη εκλογικού άλατος και πολιτικό καρύκευμα στο μενού της πλανητικής, «ελεύθερης αγοράς».
Η κοινοβουλευτική δημοκρατία, οδηγήθηκε εκεί ακριβώς που την ήθελε ο Φουκουγιάμα, στο τέλος της και στην αυτοκατάργησή της. Ο κοινοβουλευτικός αντιπρόσωπος, θύμα και αυτός όλων των μεγάλων μυθολογικών ιδεολογιών, απέχει έτη φωτός από να να χαρακτηρίζεται ως εκπρόσωπος των συμφερόντων και της γνώμης των εντολέων του.
Ουδείς πλέον, μπορεί να μιλήσει μετά την πανδημία για πολιτική και δημοκρατία, χωρίς να υποπέσει στο αμάρτημα της βαρβαρότητας και να γίνει αυλιστής της ίδιας του της ιλαρότητας. Το ολοκαύτωμα που προκάλεσε το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα με την εξαπόλυση του κορωνοϊού πάνω στους πληθυσμούς, με την συνέργεια της διεθνούς Αριστεράς και της διεθνούς πλουτοκρατίας, είναι το παγοθραυστικό που ανοίγει νέες ιστορικές οδούς στους ναυτιλομένους.
Όπως είχε διατυπώσει ο Χομπς, τα ηθικά κελεύσματα στη σφαίρα του Πολιτικού, λειτουργούν ως ύστατοι σηματοδότες, υπενθυμίζοντας, ότι η αλόγιστη παραβίαση των συνόρων, ελλοχεύει τον κίνδυνο του εμφυλίου πολέμου. Αυτά τα σύνορα, η κοινοβουλευτική δημοκρατία, με αφορμή των κορωνοϊό, τα έχει ξεπεράσει. Ο Νικολό Μακιαβέλι, είχε περιγράψει τη διαλεκτική της πολιτικο-κοινωνικής αντιπαλότητας, ως αιώνια διαμάχη των «εκτός» προς τους «εντός» και η σύγκρουση που επίκειται, δεν πρόκειται να σταματήσει με συμφιλιωτικά αναθέματα.
Από την στιγμή που αυτοκαταργήθηκε το πολιτικό, δεν υπάρχουν ηθικοί φραγμοί.
Η επιστροφή στο πολιτικό, θα επέλθει από τη βαρβαρότητα αυτών που θα ξεγελαστούν και θα μιλήσουν για το πολιτικό, μετά την «πανδημία», ώστε η πραγματική φύση του πολιτικού, που δεν είναι άλλη από τη φύση του πολεμικού και την ιπποτική φύση του «Αιρετικού», απέναντι στην πολιτική θεολογία και επιστημονική αλχημεία.
Είτε θα υποταχθούμε στους αυτοματισμούς της νεοφεουδαρχικής πολιτικής δυναμικής, είτε θα προτάξουμε μία συμπαγή πολιτική βούληση, ευέλικτη στην αναζήτηση ερεισμάτων και προπαντός ικανής, για να επωμιστεί την ανάγκη σκληρών αποφάσεων.
Follow us on Twitter
Join our Facebook page