Date: 13/03/2023 Time: 19:28
Μια επιφανειακή εξέταση του φακέλου Steele θα έπρεπε να είχε πείσει τη CIA ή το FBI ότι επρόκειτο για ψεύτικες ειδήσεις. Οποιαδήποτε εναπομείνασα αμφιβολία θα είχε εξαφανιστεί αφού μάθαινε ότι ο συντάκτης του, ο Κρίστοφερ Στιλ, ήταν ένας ερευνητής της αντιπολίτευσης που πληρώθηκε από τους Δημοκρατικούς για να ξεθάψει βρωμιές για τον Τραμπ. Το γεγονός ότι οι πιο εξειδικευμένοι κυβερνητικοί αξιωματούχοι μας ενήργησαν σαν να ήταν νόμιμος ο φάκελος οδηγεί σε ένα μόνο συμπέρασμα. Ήταν εν γνώσει τους και πρόθυμοι να συμμετάσχουν στη συκοφάντηση ενός υποψήφιου προέδρου και στη συνέχεια προέδρου από τους Δημοκρατικούς και τα μέσα ενημέρωσης, η οποία παρέλυσε την πολιτική των ΗΠΑ για τρία χρόνια.
Τώρα γνωρίζουμε ότι ο φάκελος Στιλ είναι ψεύτικος. Ο Γενικός Επιθεωρητής Μάικλ Χόροβιτς έριξε το τελευταίο παλούκι στην καρδιά του. Διαπίστωσε ότι ο φάκελος καταρτίστηκε από φήμες και κουτσομπολιά από τρίτο χέρι από δύο πηγές χαμηλού επιπέδου και ότι οι ίδιες αρνήθηκαν τις μαρτυρίες που τους αποδίδονται. Οι μόνες “επαληθευμένες” πληροφορίες που βρήκε ο Horowitz ήταν διαθέσιμες από δημόσιες πηγές.
Ας επανεξετάσουμε την ιστορία του φακέλου Steele και ας αναρωτηθούμε αν τα ξεκάθαρα σκεπτόμενα αμερόληπτα άτομα στα μέσα ενημέρωσης ή στην κυβέρνηση θα έπαιρναν τις κατηγορίες του φακέλου τόσο σοβαρά ώστε να τον χρησιμοποιήσουν ως οδικό χάρτη για την υποτιθέμενη συμμαχία Ρώσων κυβερνητικών αξιωματούχων με υπαλλήλους και βοηθούς της προεκλογικής εκστρατείας του Τραμπ για να βοηθήσουν την εκλογή του.
Η ευρεία χρήση του όρου “οδικός χάρτης” είναι ενδεικτική. Υποδηλώνει, ναι, ότι πρέπει να υπάρχει κάτι στην κατηγορία ότι ο Τραμπ συνωμότησε με μια εχθρική δύναμη. Θα βρούμε αποδείξεις αν ακολουθήσουμε τα στοιχεία που μας έδωσε ο Στιλ.
Ας επιστρέψουμε στην αρχή και στον δικό μου μικρό ρόλο στο θέμα:
Στις 11 Ιανουαρίου 2017, το BuzzFeed, μια συχνά αμφιλεγόμενη πλατφόρμα μέσων ενημέρωσης, δημοσίευσε μια εμπιστευτική έκθεση, με τίτλο “Οι δραστηριότητες του Ρεπουμπλικάνου υποψηφίου Ντόναλντ Τραμπ στη Ρωσία και η συμβιβαστική σχέση με το Κρεμλίνο”. Υποτίθεται ότι συγκεντρώθηκε από τον πρώην πράκτορα της MI-6, Κρίστοφερ Στιλ, από υψηλού επιπέδου πληροφοριοδότες από τους εσωτερικούς κύκλους του Βλαντιμίρ Πούτιν (και του Τραμπ), ο Στιλ ισχυρίστηκε, στην πραγματικότητα, ότι ο Τραμπ, ήταν πράκτορας του Κρεμλίνου του Πούτιν. Ο φάκελος έδωσε στους ουδέποτε- Τραμπ την βασανιστική δικαιολογία ότι η σύμπραξη του Τραμπ με το Κρεμλίνο προκάλεσε την απίθανη ήττα της Χίλαρι Κλίντον.
Αν ήταν αλήθεια, ο Στιλ θα είχε αποκαλύψει το πιο εντυπωσιακό σκάνδαλο στην αμερικανική ιστορία – έναν Αμερικανό υποψήφιο Μαντζουριανό που επρόκειτο να αναλάβει τα ηνία της εκτελεστικής εξουσίας σε μόλις εννέα ημέρες.
Μπήκα σε αυτή τη μάχη δύο ημέρες μετά το BuzzFeed με το άρθρο μου με τίτλο: The Trump Dossier Is Fake — And Here Are The Reasons Why. Το άρθρο προσέλκυσε ένα κοινό 185.000 ατόμων. Ακολούθησε μια σειρά άρθρων που αμφισβητούσαν τον φάκελο του Steele.
Σε αντίθεση με τα μέσα ενημέρωσης, το FBI και τις υπηρεσίες πληροφοριών, δεν είχα ειδικές πηγές ή διαρροές. Αντ’ αυτού, έπρεπε να βασιστώ στην κοινή λογική, η οποία έγινε μυώδης από περισσότερο από μισό αιώνα παρακολούθησης του Κρεμλίνου και, πιο πρόσφατα, του υβριδικού πολέμου του Πούτιν κατά της Ουκρανίας.
Αντί να κυνηγήσω τα λίγα επαληθεύσιμα γεγονότα του Φακέλου, χρησιμοποίησα απλά τεστ όσφρησης: Βγάζουν κάποιο νόημα τα γεγονότα που περιγράφονται στον φάκελο με βάση όσα γνωρίζουμε για τον τρόπο λειτουργίας του Πούτιν και του Κρεμλίνου;
Στους κύκλους των μυστικών υπηρεσιών, η αξιοπιστία των πηγών είναι το πρώτο ερώτημα που τίθεται. Είναι αυτοί που λένε ότι είναι; Μπορούμε να εμπιστευτούμε αυτά που μας λένε; Μήπως οι πηγές έχουν κρυφή ατζέντα; Σε όλες τις περιπτώσεις, οι πηγές του Steele αποτυγχάνουν.
Ο Steele προσδιορίζει τις πηγές του ως “έμπιστους συμπατριώτες”, “πηγές με γνώση”, “πρώην αξιωματικούς των μυστικών υπηρεσιών”, “αξιωματούχους του υπουργείου Εξωτερικών” και έναν “εθνικό Ρώσο” από τον στενό κύκλο του Trump. Μία από τις πηγές του εργάζεται ακόμη και σε απόσταση αναπνοής από τον Πούτιν. Αυτή είναι μια εντυπωσιακή λίστα για έναν συνταξιούχο πράκτορα της MI6, που έγινε ερευνητής της αντιπολίτευσης, ο οποίος δεν είχε εργαστεί ενεργά στη Ρωσία για ένα τέταρτο του αιώνα.
Έτσι, ο φάκελος φιλοδοξεί να αποτελέσει μια εκπληκτική ματιά στα ανώτατα κλιμάκια του Κρεμλίνου του Πούτιν. Οι πληροφοριοδότες του φακέλου ισχυρίζονται ότι γνωρίζουν από πρώτο χέρι σημαντικά γεγονότα, μεταξύ των οποίων ότι ο Πούτιν διέταξε προσωπικά το χακάρισμα του DNC, ότι ο Πούτιν και ο εκπρόσωπος Τύπου του ελέγχουν έναν φάκελο της Χίλαρι Κλίντον (που καταρτίστηκε όχι από χακάρισμα αλλά από προηγούμενες επισκέψεις της) και ότι ο επικεφαλής της εθνικής πετρελαϊκής εταιρείας της Ρωσίας προσέφερε σε έναν ανήλικο συνεργάτη του Τραμπ μια γιγαντιαία δωροδοκία με αντάλλαγμα την ακύρωση των κυρώσεων. Ο “εθνοσωτήριος Ρώσος” συνεργάτης του Τραμπ καταθέτει ότι οργάνωσε σεξουαλικές περιπτύξεις για τον Τραμπ σε ένα ελίτ ξενοδοχείο της Μόσχας.
Σε ένα πρόσφατο άρθρο της από τον Απρίλιο του 2019, η σεβαστή φιλελεύθερη Ρωσίδα σχολιάστρια, Γιούλια Λατίνινα, συνοψίζει το “πρόβλημα των πηγών” του Στιλ για όσους δεν γνωρίζουν πώς λειτουργεί η Ρωσία του Πούτιν:
“Ο Κρίστοφερ Στιλ, ο ταπεινός επικεφαλής μιας μικρής εταιρείας συμβούλων Orbis με δώδεκα υπαλλήλους, συμπεριλαμβανομένων των καθαριστριών, έχει “πηγές” παντού: στο Κρεμλίνο… και μάλιστα στην κορυφή… Εξάλλου, οι “πηγές” αυτού του είδους στη Ρωσία… έχουν τα δικά τους παλάτια, γιοτ, ιδιωτικά τζετ. Δεν είναι απολύτως σαφές γιατί αυτοί οι διεφθαρμένοι δισεκατομμυριούχοι… θα έπρεπε να αποκαλύψουν άκρως απόρρητα μυστικά σε έναν σύμβουλο που δεν είχε επισκεφθεί τη Ρωσία εδώ και 13 χρόνια;”
Υπάρχουν τρεις πιθανές εξηγήσεις για τους ισχυρισμούς του Στιλ ότι πετάει πάνω από τον τοίχο του Κρεμλίνου, και καμία δεν προοιωνίζεται κάτι καλό για τον Στιλ και τους “road-mappers”. Είτε ο φάκελος είναι ένα έργο μυθοπλασίας, είτε πρόκειται για καθαρό κουτσομπολιό και φήμες από χαμηλόβαθμους πληροφοριοδότες, είτε πρόκειται για ρωσική παραπληροφόρηση (desinformatsii), που με κάποιο τρόπο φυτεύτηκε στον Steele από “τεχνολόγους πληροφοριών” του Κρεμλίνου.
Ο εξωφρενικός ισχυρισμός του Στιλ για τις πηγές του Κρεμλίνου στο υψηλότερο επίπεδο θα έπρεπε να ήταν αρκετός για να πετάξει το περιεχόμενό του στον πλησιέστερο κάδο απορριμμάτων, ενώ παράλληλα θα αναζωπύρωνε μια έρευνα για τη ρωσική παραπληροφόρηση, που κυκλοφορούσε από μισθωμένους συμβούλους του DNC και της εκστρατείας της Κλίντον. (Σημείωση: Μόλις στα τέλη Οκτωβρίου 2017 μάθαμε ότι η αντιπολιτευτική έρευνα του Steele χρηματοδοτήθηκε από το DNC και την εκστρατεία της Κλίντον).
Αντί για τον κάδο απορριμμάτων, τα μέσα ενημέρωσης και οι μυστικές υπηρεσίες συνέχισαν τον “οδικό χάρτη” του φακέλου με επιμέλεια και επιλεκτικές διαρροές, αν και τον Απρίλιο του 2017 ο ίδιος ο Steele επιβεβαίωσε ενόρκως ότι οι ισχυρισμοί του είναι ανεπιβεβαίωτοι. Φυσικά και είναι, γιατί ποιος μπορεί να επαληθεύσει τις πιο προσωπικές λειτουργίες των σπάνιων κύκλων του άμεσου περιβάλλοντος του Πούτιν; Αυτό το ενοχλητικό γεγονός, ωστόσο, δεν εμπόδισε τον Στιλ να προσπαθήσει να πλασάρει τον φάκελό του στα μέσα ενημέρωσης, στο υπουργείο Εξωτερικών και σε διάφορους αντιπάλους του Τραμπ.
Ο φάκελος Steele αποτυγχάνει σε ένα δεύτερο βασικό τεστ “οσμής” με τον ισχυρισμό του ότι ο Igor Sechin, το δεξί χέρι του Πούτιν και διευθύνων σύμβουλος της Rosneft (της εθνικής πετρελαϊκής εταιρείας της Ρωσίας), προσέφερε σε έναν χαμηλόβαθμο σύμβουλο της προεκλογικής εκστρατείας του Τραμπ, τον Carter Page, μια τρελή συμφωνία που ξεπερνά την πίστη και την ευπιστία.
Να πώς περιγράφει ο Steele τη μυστική συνάντηση στη Μόσχα τον Ιούλιο του 2016 μεταξύ του Sechin και του Page, ο οποίος αναγνωρίστηκε ως μέλος της ομάδας εξωτερικής πολιτικής του υποψήφιου των Ρεπουμπλικανών για την προεδρία των ΗΠΑ:
“Ο συνεργάτης του Sechin είπε ότι ο πρόεδρος της Rosneft ήταν τόσο πρόθυμος να άρει τις προσωπικές και εταιρικές δυτικές κυρώσεις … που προσέφερε στους συνεργάτες του PAGE τη μεσιτεία έως και 19% (ιδιωτικοποιημένου) μεριδίου στη Rosneft, σε αντάλλαγμα ο PAGE είχε εκφράσει ενδιαφέρον και επιβεβαίωσε ότι αν ο TRUMP εκλεγόταν πρόεδρος των ΗΠΑ, τότε οι κυρώσεις κατά της Ρωσίας θα αίρονταν”.
Θα προσέφερε όντως ο κύριος σχεδιαστής και μαχητής του Κρεμλίνου, ο Sechin, στον μικρότερο παίκτη Page μια χρηματιστηριακή προμήθεια περίπου 750 εκατομμυρίων δολαρίων, και όλα αυτά με αντάλλαγμα την υπόσχεση να άρει τις κυρώσεις εάν -και τι μεγάλο “εάν”- εκλεγεί ο Trump; (Σημείωση: Οι στοιχηματικές αποδόσεις μιας νίκης του Τραμπ ήταν 12 προς 1 εκείνη την εποχή).
Μια τέτοια συμφωνία απαιτεί δύο ανόητους: Τον Σετσίν και τον Τραμπ, τον κρυφό αποδέκτη δωροδοκίας σχεδόν ενός δισεκατομμυρίου δολαρίων από το Κρεμλίνο και, ως εκ τούτου, καθιστώντας τον εαυτό του έτοιμο αντικείμενο εκβιασμού.
Αυτό το αξιοσημείωτο μυστικό των μυστικών φέρεται να αποκαλύφθηκε στον Steele από έναν “έμπιστο συμπατριώτη”, ανώτερο μέλος του προσωπικού του Sechin, και αποκαλύφθηκε από τον ίδιο τον Sechin. Για να πιστέψει κανείς τον Steele σε αυτό το θέμα θα χρειαζόταν τρία σετ χαλαρών χειλιών στα γραφεία-φρούριο της Rosneft.
Ας προχωρήσουμε στο χρυσό ντους:
Η ρωσική κομπομάτα προσφέρει τη σεξουαλική διαστροφή ως βασικό χαρακτηριστικό. Η διαστροφή της επιλογής φαίνεται να είναι η παιδοφιλία. Η ιστορία του Στιλ για τον Τραμπ να συνευρίσκεται με πόρνες σε πολυτελές ξενοδοχείο της Μόσχας ταιριάζει με το ρωσικό πρότυπο, αλλά το κομμάτι της αντίστασης του Στιλ είναι ένα εξωτικό “χρυσό ντους” από πόρνες που προσλήφθηκαν για να μολύνουν μια σουίτα του ξενοδοχείου που είχαν καταλάβει νωρίτερα οι Ομπάμα.
Μια τέτοια ιστορία, εκτός του ότι είναι αναμενόμενη, απαιτεί έναν απερίσκεπτο Τραμπ που αγνοεί μακάρια τις κάμερες που έχουν τοποθετηθεί για να καταγράφουν κάθε γωνία των σεξουαλικών διαστροφών που συμβαίνουν. Υποθέτω ότι ο Στιλ χρειαζόταν να ενισχύσει αυτό το σκηνικό, οπότε ισχυρίζεται ότι όλα τα είδη μαρτύρων (που βολικά δεν μπορούν να βρεθούν) ήταν ενήμεροι για αυτό που θα ήταν μια επιχείρηση πληροφοριών για τους αιώνες – ο εκβιασμός ενός μελλοντικού προέδρου των ΗΠΑ. Επιπλέον, δεν βοηθάει το γεγονός ότι ο έθνικ Ρώσος, ο οποίος υποτίθεται ότι οργάνωσε το “χρυσό ντους”, αρνείται κάθε γνώση για τον χαριεντιζόμενο Τραμπ.
Ένας τελευταίος λόγος για να πετάξουμε τον φάκελο Steele είναι τα ξεκάθαρα λάθη του, τα οποία φαίνεται να αγνοούν όσοι προσπαθούν να τον επικυρώσουν. Το ότι μια στρατιωτική οργάνωση πληροφοριών της Πετρούπολης (της GRU) χάκαρε το DNC και την προεκλογική εκστρατεία της Κλίντον φαίνεται να είναι ένα από τα λίγα γεγονότα που είναι γενικά αποδεκτά, παρά τον σκεπτικισμό που παραμένει στον ίδιο τον Τραμπ. Γιατί τότε ο φάκελος Στιλ λέει ότι το χάκινγκ έγινε από Ρώσους πράκτορες στις ΗΠΑ που πληρώνονταν παράνομα από τα ρωσικά ασφαλιστικά ταμεία;
Ακόμα πιο γελοίο είναι το να παρουσιάζεται ο Κάρτερ Πέιτζ, ένας Κάσπαρ Μιλκίτο, ως ο μαριονετίστας της δεκαετούς συμπαιγνίας μεταξύ του Κρεμλίνου και του Τραμπ. Σε ποιο μπαρ του Λονδίνου άραγε ονειρεύτηκε αυτή η ιστορία;
Ο “οδικός χάρτης” του Στιλ φαίνεται να οδηγεί τους ερευνητές σε λάθος κατεύθυνση.
Αυτό το δοκίμιο προσπαθεί να απαντήσει γιατί τέτοιες προφανείς ψευδείς ειδήσεις (fake news) εισήχθησαν από τις δικές μας μυστικές υπηρεσίες (συμπεριλαμβανομένου του πρώην επικεφαλής του FBI) και τα μέσα ενημέρωσης στον δημόσιο διάλογο μέσω σκόπιμων διαρροών; Πρέπει να αναρωτηθούμε: Πώς μπόρεσε μια τέτοια ψευδολογία να οδηγήσει τελικά σε εντάλματα παρακολούθησης Αμερικανών πολιτών από τη FISA, στον διορισμό ειδικού εισαγγελέα και στην προσπάθεια των αντιπάλων του Τραμπ να χρησιμοποιήσουν τον Στιλ για να χτίσουν μια υπόθεση μομφής; Γιατί ο φάκελος δεν ερευνήθηκε αθόρυβα από επαγγελματίες, δεν απορρίφθηκε γρήγορα και η προσοχή δεν κατευθύνθηκε προς την πιθανή ρωσική παραπληροφόρηση;
Υπάρχουν αρκετές πιθανές απαντήσεις:
Πρώτον, τα συντριπτικά αντι-Τραμπ μέσα ενημέρωσης ήθελαν ο φάκελος να είναι αληθινός και αγνόησαν τα προφανή σημάδια πλαστογραφίας.
Σε λιγότερο κομματικές εποχές, ο νικητής του αγώνα των μέσων ενημέρωσης για την απόδειξη ή την διάψευση του Φακέλου θα έμενε στην ιστορία, στολισμένος με Pulitzer και άλλες διακρίσεις. Αλλά δεν είναι φυσιολογικοί καιροί. Οι δημοσιογράφοι των New York Times και της Washington Post κέρδισαν βραβεία Πούλιτζερ για τα “βαθιά τεκμηριωμένα” (διάβαζε: ελαττωματικά) κείμενά τους σχετικά με τη ρωσική υπόθεση, ενώ οι συντάκτες γνώμης της Wall Street Journal, κυρίως η Kim Strassel, τα κατάφεραν σωστά, αλλά χωρίς βραβείο.
Δεύτερον και πιο ανησυχητικό, οι επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών ήταν είτε εξαιρετικά ανίκανοι είτε είχαν συμφέρον να απαξιώσουν έναν νέο πρόεδρο των ΗΠΑ,με τις απόψεις του οποίου διαφωνούσαν. Καμία από τις δύο εξηγήσεις δεν είναι αποδεκτή. Μπορεί να μην υπάρχει “βαθύ κράτος”, αλλά μεμονωμένοι παράγοντες φάνηκε να ενεργούν σαν να υπάρχει κάτι τέτοιο.
Τρίτον, εξακολουθεί να υπάρχει μια περίεργη έλλειψη ενδιαφέροντος για τους “αξιοσέβαστους” δεσμούς μεταξύ των ρωσικών συμφερόντων και της ελίτ των λόμπι της Ουάσιγκτον. Η εταιρεία έρευνας αντιπολίτευσης που ανέθεσε τον φάκελο Steele (Fusion GPS) εκπροσώπησε επίσης τα ρωσικά συμφέροντα στην πιο σημαντική προσπάθεια άσκησης πίεσης (άρση των κυρώσεων Magnitsky). Μήπως σεβαστές εταιρείες της Ουάσιγκτον, με επικεφαλής συνταξιούχους Δημοκρατικούς και Ρεπουμπλικάνους, εμπλέκονται κατά κάποιον τρόπο σε σχέδια, όπως ο φάκελος Steele, που χάρισαν στον Βλαντιμίρ Πούτιν το μεγαλύτερο επίτευγμά του στην εξωτερική πολιτική – την παράλυση της κυβέρνησης των ΗΠΑ;
Πηγή: Hoover Institution
Το The Flag Report, ως news aggregator, δεν υιοθετεί τις απόψεις των αρθρογράφων, ούτε ταυτίζεται με τα ρεπορτάζ που αναδημοσιεύει από άλλες ενημερωτικές ιστοσελίδες και δεν ευθύνεται για την εγκυρότητα, την αξιοπιστία και το περιεχόμενό τους. Συνεπώς, δε φέρει καμία ευθύνη εκ του νόμου. Το The Flag Report, ασπάζεται βαθιά, τις Δημοκρατικές αρχές της πολυφωνίας και ως εκ τούτου, αναδημοσιεύει κείμενα και ρεπορτάζ, από όλους τους πολιτικούς χώρους.
Follow us on Twitter
Join our Facebook page